Άγιον Πάσχα 2024
Η Ανάστασή Του σημαίνει και την δική μας συν-ανάσταση.
ΧΡΙΣΤΟΣ
ΑΝΕΣΤΗ ! - ΟΝΤΩΣ ΗΓΕΡΘΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ !
Αναστάσιος Κωστόπουλος
Άγιον Πάσχα 2024
Η Ανάστασή Του σημαίνει και την δική μας συν-ανάσταση.
ΧΡΙΣΤΟΣ
ΑΝΕΣΤΗ ! - ΟΝΤΩΣ ΗΓΕΡΘΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ !
«Οὐκ ἔστιν ὧδε…»
Ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὸ Μνημεῖο οἱ δικοί Του ἄνθρωποι… χωρὶς τὸν Διδάσκαλόν
τους! Τὸν ἄφησαν, τὸν Ἐσταυρωμένο, στὸν τάφο νεκρόν! Ἀδύνατον! Δὲν μποροῦν νὰ ἡσυχάσουν.
Δὲν μποροῦν νὰ κοιμηθοῦν. Μαρτυρικὴ ἡ νύχτα τους, ὅλοι τους ἐκεῖ, γύρω ἀπὸ τὴν
πονεμένη Παναγία Μητέρα… Ἀσυγκράτητες λοιπόν, «λίαν πρωί, ὄρθου βαθέος», μὲ
μύρα στὰ χέρια τους, ὁμάδες – ὁμάδες οἱ Μαθήτριές Του καταφθάνουν μὲ λαχτάρα στὸ
Μνημεῖο Του, παρὰ τὸ σκοτάδι, τὸν βαρύ λίθο, τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων, δὲν ἀντέχουν
μακριά Του…, τοὺς ἔλιωσε ὁ πόνος, τοὺς ἔλιωσε ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Ἐσταυρωμένο τους
Διδάσκαλο.
Καὶ ἐκεῖ, τί ἔκπληξη, ἀπίστευτο! Ὁ λίθος ἀποκεκυλισμένος, ὁ τάφος
ΚΕΝΟΣ, τὰ ὀθόνια μόνα! Ποῦ εἶναι ὁ λατρεμένος τους Κύριος; Τρέμουν, λαχταροῦν…
Θέλουν τὸν Κύριο. Ποῦ εἶναι ὁ Κύριός τους… Καὶ τότε, τί ἔκπληξη πρωτοφανής… Τί
θαῦμα θαυμάτων:
Ἕνας ὁλοφώτιστος Ἄγγελος τὶς ρωτᾶ: «Τί ζητεῖτε; Τὸν Ἐσταυρωμένον; Ἠγέρθη!
Οὐκ ἔστιν ὧδε. Ἴδε ὁ τόπος… καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον… εἶχε αὐτάς τρόμος καὶ ἔκστασις.
Κατάλαβαν ὅτι ἦταν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του…;
Δύο ὁλοφώτεινοι Ἄγγελοι τὶς ρωτοῦν: «Τί ζητεῖτε; Τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἠγέρθη…» φτερὰ βάζουν στὰ πόδια τους καὶ τρέχουν νὰ μαρτυρήσουν τὴν ἀνάστασή Του στοὺς Μαθητές Του…Κατάλαβαν ὄτι εἶναι οἰ πρῶτες Εὐαγγελίστριες;
Χριστός Ανέστη
Τρία πράγμα αρκούν.
Πρώτον, φωνάξτε οτι Χριστός Ανέστη, η μόνη αλήθεια επί της γης.
Δεύτερον, πείτε ένα ευχαριστώ στα πρόσωπα που είναι σχεδόν δεδομένα στη ζωή μας.
Τρίτον, πείτε ένα συγγνώμη στα πρόσωπα που δεν είναι σ'
αυτή.
Χριστός Ανέστη, να με συγχωρείτε για τις ελλείψεις και σας ευχαριστώ
για τις ευεργεσίες σ' εμένα και στα έγχρωμα παιδιά μου.
Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γεγονὸς ἀναμφισβήτητο.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Δὲν εἶχε ἀκόμη καλοφέξει, “τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων”, ὅταν ἡ Μυροφόρος Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔφερε τὸ συνταρακτικὸ μήνυμα στοὺς φοβισμένους Μαθητές, ὅτι “ἠγέρθη ὁ Κύριος”. Ἐκεῖνοι, ὅμως, ἄκουσαν μὲ δυσπιστία καὶ σκεπτικισμὸ τὰ λόγια της. Τοὺς φάνηκαν “ὡσεὶ λῆρος”, σὰν γυναικεία φλυαρία, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι εἶχαν πληροφορηθῆ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Ἰησοῦ. Τί τοὺς λέει, τώρα, ἡ πρωϊνὴ ἐπισκέπτρια... Ἄς μᾶς ἀφήσῃ καλλίτερα στὸν πόνο μας γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ λατρευτοῦ μας Διδασκάλου...
Ἡ περιέργεια, ὅμως, εἶχε κυριεύσει τὶς καρδιὲς δύο μαθητῶν : τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Ἰωάννου. Τί νὰ συνέβη ἆρα γε στὸν Τάφο ; Βγῆκε ἀπὸ μέσα ὁ Ἰησοῦς ; Κι’ ἄν ναί, ἡ φρουρὰ δὲν τὸ κατάλαβε ; Κι’ ἦταν πολὺ αὐστηροὶ οἱ ρωμαϊκοὶ νόμοι σὲ τέτοιες περιπτώσεις. Σίγουρα, οἱ στρατιῶτες - φύλακες τοῦ Τάφου, θὰ ἦταν ἀντιμέτωποι μὲ τὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν. Ἀλλά, πάλι, πῶς ἡ Μαγδαληνὴ ἔφτασε μέχρι τὸν Τάφο καὶ πῶς μπῆκε καὶ εἶπε μετὰ ὅτι ἔλειπε τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ; Οἱ στρατιῶτες δὲν θὰ τὴν ἐμπόδιζαν ; Ἐρωτήματα, ποὺ βασάνιζαν τὴν σκέψη τῶν δύο μαθητῶν. Ὄχι, ὅμως, γιὰ πολύ. Γρήγορα πῆραν τὴν ἀπόφαση νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν Τάφο νὰ δοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια τί ἀκριβῶς συνέβη. Κι’ἀφοῦ μιὰ γυναῖκα ἀδύναμη κι’ ἀπὸ τὴν φύση της δειλή, ἐτόλμησε καὶ πῆγε, αὐτοὶ ποὺ ἦταν ἄνδρες θὰ δείλιαζαν ; Ὄχι ! Ἔτσι, χωρὶς νὰ χάνουν στιγμὴ τὸ ἀποφάσισαν. Θὰ πήγαιναν ἀμέσως στὸν Τάφο γιὰ νὰ δοῦν ἄν ἀλήθευε ἡ πληροφορία τῆς Μαρίας Μαγδαληνῆς.
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
π. Δημητρίου Μπόκου
Η Κιβωτός της Διαθήκης, το ιερότερο κειμήλιο του Ισραήλ, μετακινούμενη
από τόπο σε τόπο, στεγαζόταν για αιώνες στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Ο Δαυΐδ
υποσχέθηκε στον Θεό με όρκο να μη δώσει ανάπαυση στον εαυτό του και να μην
κοιμηθεί ποτέ ήσυχος, αν δεν βρει «τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ»,
κατάλληλο τόπο και μόνιμη κατοικία για τον Θεό του λαού του.
Μετά από πολλές μετακινήσεις, η Κιβωτός μεταφέρθηκε επιτέλους από τον Δαυΐδ στην Ιερουσαλήμ και ειδικότερα στην ακρόπολή της, στον λόφο της Σιών. Εκεί ο Δαυΐδ θέλησε να χτίσει και ναό του Θεού, αλλά ο Θεός δεν του το επέτρεψε, γιατί η ζωή του ήταν γεμάτη πολέμους και αίματα. Ο ονομαστός ναός του Θεού χτίστηκε αργότερα από τον Σολομώντα τον υιό του.
Κυριακή τοῦ
Πάσχα
Πάσχα:
Πέρασμα στήν Αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ
(Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος
Μπουσδέκης, 5-5-2024)
Σε κατανυκτική ατμόσφαιρα εορτάστηκε η Ανάσταση του Κυρίου στο
Οικουμενικό Πατριαρχείο
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ιεροπρέπεια και σύμφωνα με την μακραίωνη
εκκλησιαστική παράδοση και τάξη εορτάσθηκε στο Κέντρο της Ορθοδοξίας η
Λαμπροφόρος Ανάσταση του Κυρίου.
Η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος προέστη
τα μεσάνυχτα του Μ.Σαββάτου της τελετής της Αναστάσεως στον αυλόγυρο του
Πατριαρχείου, περιστοιχιζόμενος από τους Σεβ. Μητροπολίτες Βιζύης κ. Αθηναγόρα,
Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνα, Μυριοφύτου και Περιστάσεως κ. Ειρηναίο, Μύρων κ.
Χρυσόστομο, Ικονίου κ. Θεόληπτο, και Σελευκείας κ. Θεόδωρο, καθώς και από τους
κληρικούς της Πατριαρχικής Αυλής, και ακολούθως απηύθυνε Μήνυμα για την εορτή
του Αγίου Πάσχα προς το πλήρωμα της Εκκλησίας, και ιδιαιτέρως προς τις νέες και
τους νέους. Ακόμη, ευχήθηκε να επικρατήσει η ειρήνη, με βάση τη δικαιοσύνη, την
καταλλαγή και την αλληλεγγύη, στη χειμαζόμενη Μέση Ανατολή και στην πολύπαθη
Ουκρανία. Στο πνεύμα αυτό, εξέφρασε τη στήριξη της Μητρός Εκκλησίας της
Κωνσταντινουπόλεως “στην πρωτοβουλία «Nash Vyhod – Η Έξοδός μας» για
ανταλλαγή αιχμαλώτων πολέμου μεταξύ Ρωσσίας και Ουκρανίας με την ευκαιρία της
μεγάλης εορτής του Πάσχα, του συνδέσμου της «άνωθεν ειρήνης» και της «ειρήνης
του σύμπαντος κόσμου». Αυτό θα ήταν μια πολύ συγκεκριμένη έκφραση της δύναμης
της Ανάστασης.”
Συγκεκριμένα ο Οικουμενικός Πατριάρχης είπε:
“Ευλογημένε Λαέ του Θεού,
Χριστός Ανέστη!
Από το ολόφωτο Κέντρο της Ορθοδοξίας, το όλως αναστάσιμο Φανάρι, απευθύνουμε προς όλους εσάς τους παρόντας και προς τα τέκνα της Μητρός Εκκλησίας σε ολόκληρη την οικουμένη, πασχάλιο χαιρετισμό αγάπης, χαράς και ελπίδας.
Η ευχή του αγίου Φωτός
Ο Πατριάρχης κρατώντας τις δύο (πολυσώματες) σβηστές λαμπάδες,
εισέρχεται στο αγ. Κουβούκλιο και κλείνεται στον Πανάγιο Τάφο. Εκεί, ως γράφει
ο Κάλ. Μηλιαράς, «κλίνας τά γόνατα μετά φόβου καί κατανύξεως ἀναγινώσκει τήν ἀκόλουθον
εὐχήν». (Την παραθέτουμε ολόκληρη και ακριβώς ως έχει στην Νέα Σιών, το επίσημο
δημοσιογραφικό όργανο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, τόμ. ΞΒ', 1967 σελ. 235,
δηλαδή στη μελέτη για το άγιο φῶς του Καλ. Μηλιαρά).
Ο αναγνώστης θα πρέπει να προσέξει την ευχή ιδιαιτέρως:
Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ ἀρχίφωτος σοφία τοῦ ἀνάρχου Πατρός. Ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὁ εἰπών γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς, Κύριε, ὁ τοῦ φωτός χορηγός, ὁ ἐξαγαγών ἡμᾶς ἀπό τοῦ σκότους τῆς πλάνης καί εἰσαγαγών εἰς τό θαυμαστόν φῶς τῆς σῆς ἐπιγνώσεως, ὁ τήν γῆν μέν πᾶσαν διά τῆς ἐν αὐτῇ ἐνσάρκου παρουσίας σου, τά καταχθόνια δέ διά τῆς εἰς Ἅδην καταβάσεώς σου φωτός πληρώσας καί χαρᾶς, μετά δέ ταῦτα διά τῶν ἁγίων σου ἀποστόλων φῶς καταγγείλας πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Εὐχαριστοῦμεν σοι, ὅτι διά τῆς εὐσεβοῦς πίστεως μετήγαγες ἡμᾶς ἀπό σκότους εἰς φῶς καί γεγόναμεν υἱοί διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, θεασάμενοι τήν δόξαν σου πλήρη οὖσαν χάριτος καί ἀληθείας· ἀλλ᾿ ὦ φωτοπάροχε Κύριε· ὁ τό μέγα φῶς ὤν, ὁ εἰπών, ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει.
Fraus pia (ευσεβής απάτη)
π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Είναι άσχημο και οδυνηρό να… περιπλακείς στα δίχτυα μιας ευσεβούς
απάτης (fraus pia). Να ξέρεις και να φοβάσαι. Να μασάς τα λόγια σου και να
απεραντολογείς… αοριστολογώντας! Να αγχώνεσαι από την παροιμία «τα σύκα σύκα
και η σκάφη σκάφη» και ακόμα «χειρότερα» να σε συντρίβει ο λόγος του Χριστού
«το ναι ναι και το ου ου» και η τρομερή Του διάγνωση: «Γνωρίστε την Αλήθεια και
η Αλήθεια θα σας ελευθερώσει».
Και συ να ξέρεις και να μην είσαι λεύτερος…! Νάρχονται τα κείμενα που από την συνθήκη πρέπει να χρησιμοποιήσεις προσευχόμενος…, να λένε άλλα… και συ νάσαι κρυμμένος πίσω από το ακατανόητο της ευσεβούς απεραντολογίας τους και να υπηρετείς τελικά… την ευσεβή απάτη. Να λέει η προσευχή σου την πραγματικότητα, ότι παίρνεις φως και δίδεις στους πιστούς «… από το καντήλι που καίει μονίμως (ενδελεχώς) και πάντοτε (και αειφώτως) πάνω στον φωτοφόρο τάφο (μας φώτισε με την Ανάσταση – ο Χριστός είναι το φως) και συ να συζητάς (ενώ ξέρεις ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, ο Θεός δεν υποχρεώνεται) για… υποχρεωτικό (στον… Θεό) θαύμα, ενώ με την προσευχή σου ΆΛΛΑ έλεγες. Κα όλα αυτά, γιατί πλέον στους ορθοδόξους η προσευχή είναι… ευσεβή ακατανόητα «μαγικά» λόγια, που πρέπει να ειπωθούν με τις ίδιες λέξεις, σαν θεϊκό ξόρκι. Και να μην θέλεις να καταλάβεις ότι αυτό είναι βλασφημία κα προσβολή του Χριστού, αφού κάτι τέτοιο γελοιοποιεί τα θαύματά Του… και τα κάνει μαγγανείες. «Χειροποίητες μηχανουργίες», «φωτοποιῶν επιβο(υ)λές», αφού όπως λέει ο Νικηφόρος Θεοτόκης (1731-1800) («αυτή η κολώνια βαστάει χρόνια»…!) «Οὐκ ἀπ’ οὐρανοῦ κατέρχεται, οὐδ’ ἀπό τοῦ τάφου ἀναβλύζει…».
«Έπειτα ο Κύριος μου μίλησε πάλι και είπε: "'Ανθρωπε, τούτα τα
οστά συμβολίζουν [...] αυτούς που λένε, 'Ξεράθηκαν τα κόκκαλά μας, χάθηκε η
ελπίδα μας, είμαστε χαμένοι'. Γι' αυτό προφήτευσε και πες τους..."».
Προς όλους μας η συγκλονιστική προφητεία του Ιεζεκιήλ, που διαβάζεται
μόλις οι πιστοί μπουν ξανά στον ναό, αφού πρώτα έχουν περιφέρει τον Επιτάφιο
στους δρόμους, στη σκόνη, στη λάσπη της ιστορίας. Και τον έχουν περιφέρει για
να διαδηλώσουν ένα μήνυμα επαναστατικό, και να διεμβολιστεί μ' αυτό η γκριζίλα.
Ένα από τα πολλά στηρίγματα της γκριζίλας είναι και η μιζέρια που συχνά μας πολιορκεί: μια αυτοαναφορική μεμψιμοιρία, που μόνο ξεραΐλα βλέπει γύρω της, που αρνείται δηλαδή να ανοιχτεί σε αυτά που διεμβολίζουν την γκριζίλα. Και δεν το λέω αυτό για να συνηγορήσω υπέρ της "ελπίδας" θολά κι αφηρημένα. Καθόσον, θεωρώ άψαχτη και ανούσια κορώνα την στερεότυπη φράση "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία". Τι να την κάνω μια ελπίδα που πεθαίνει; Τι θα στηρίξω (ποια πολύτιμα, ποια αγάπη, ποιο δίκιο, ποια ομορφιά;) πάνω σε κάτι που θα γίνει στάχτη και μπούρμπερη; Ελπίδα αληθινή είναι η Ελπίδα που δεν πεθαίνει. Ανάσταση βρε!
Μετά ταῦτα ὁ Ἱερεύς ἱστάμενος πρό τῆς Ὡραίας Πύλης καί βλέπων πρός
δυσμάς, κρατῶν τρίκηρον ἀνημμένον ἐκ τῆς ἀκοιμήτου κανδήλας, προσκαλεῖ τούς
πιστούς ἵνα ἀνάψωσι τάς λαμπάδας αὐτῶν, ψάλλων εἰς ἦχον πλ. α΄ τό: «Δεῦτε λάβετε
φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάσατε Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν». Τό αὐτό
ἐπαναλαμβάνεται πολλάκις ὑπό τῶν χορῶ. (Τ.Μ.Ε. Τυπ. Πεντηκοσταρίου § 1, 2)
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Χριστὸς Ἀνέστη»!
Τὴ θλίψη τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καὶ τὴν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ διαδέχεται
σήμερα ὁ θρίαμβος τῆς Ἀνάστασης. Τὴ σιγὴ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, σιγὴ δέους πρὸ
τοῦ ὑπνώσαντος Κυρίου, διακόπτει σήμερα ἡ στεντόρεια ἰαχὴ τῆς νίκης.
Ἡ ἀθυμία γιὰ τὸν ἄδικο φόνο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατεῖχε ὄχι μόνο τὴ
θεοκτόνο πόλη ἀλλά «πάντας τοὺς συναναβάντας Αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα»,
διαλύεται σὰν ὁμίχλη ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς Ἀναστάσεως.
«Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται» σήμερα. Ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως ἔχει κατακλύσει τὰ πάντα. Πλήρεις κι ἐμεῖς ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀναστάσιμη χαρά, μαζὶ μὲ τὶς Μυροφόρες γυναῖκες καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν, ποὺ κατακλύζουν, μὲ τὶς λαμπάδες στὸ χέρι, τοὺς ναούς, διακηρύσσουμε ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως», προσβλέποντας καὶ στὴ δική μας ἀνάσταση. «Ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. ιε΄, 23). Ὁ Ίδιος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι πρῶτα ἀναστήθηκε Ἐκεῖνος, θὰ ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς.
Αγαπητοί εν Χριστώ Πατέρες, Αδελφοί και Αδελφές,
Ο Κύριος μας αξίωσε και πάλι να ζήσουμε το σωτήριο Πάθος Του και να γίνουμε
μάρτυρες της ενδόξου Αναστάσεώς του. Και όλοι μαζί ψάλλουμε με μα
φωνή: «Ἀνάστασιν Χριστοῦ
θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον
Ἰησοὺν τὸν μόνον ἀναμάρτητον. Τὸν
Σταυρὸν Σου, Χριστέ, προσκυνοῦμεν καὶ τὴν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν
ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζωμεν».
Χρόνο με τον χρόνο εορτάζουμε τη λαμπρή εορτή του Πάσχα, «τὴν κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, τὴν μίαν τῶν Σαββάτων, τὴν Βασιλίδα καὶ Κυρίαν, τὴν ἑορτὴν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν πανήγυριν τῶν πανηγύρεων». Όμως, ο εορτασμός μας δεν θα πρέπει να περιορίζεται στην ανάμνηση ενός γεγονότος του παρελθόντος, το οποίο προσπαθούμε να το διατηρήσουμε στη μνήμη μας με κάθε τρόπο. Όχι, ο εορτασμός της Αναστάσεως του Χριστού είναι ο εορτασμός ενός αιωνίου μυστηρίου, διότι, «ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐχθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13:8).
ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ
ΜΗΝΥΜΑ ΜΟΥ
+Νικόλαος Πρίντεζης
Αδελφοί μου
και αδελφές μου,
Χριστός
Ανέστη!
Αυτός είναι
ο χαιρετισμός στο ρυθμό του οποίου πρέπει να χτυπά συνεχώς η καρδιά της
Εκκλησίας.
Είναι ένας
παλαιός χαιρετισμός που κάθε χρόνο αντηχεί χαρμόσυνα το βράδυ του Πάσχα. Είναι
όμως και πάντα νέος, διότι επιστρέφει κάθε χρόνο πιο δυνατός έως ότου φωτίσει
τη σκοτεινιά του κόσμου μας.
Επαναλαμβάνεται
με την ευχή, επί τέλους, να φωτίσει τη σκοτεινιασμένη καρδιά του ανθρώπου.
Ως διάδοχος εκείνων που είδαν τον Αναστημένο να ζει ανάμεσά τους, και ως προκάτοχος των αδελφών μου που σήμερα ποιμαίνουν ενεργά την Εκκλησία, αισθάνομαι την έντονη και επιτακτική την ανάγκη να προσθέσω και την γηραιά φωνή μου στην επίκαιρη φωνή των εν ενεργεία αδελφών μου και, να ευχηθώ σε όσους γνώρισα, αγάπησα και υπηρέτησα το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΙΔΕΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ … ΕΞΕΛΘΩΝ ΕΞΩ ΕΚΛΑΥΣΕ ΠΙΚΡΩΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Υστερόγραφο αμέσως μετά την Ακολουθία της
Αποκαθήλωσης στη Μονή των Αγίων Πάντων Σπετσών. Αναφορά στον Πέτρο, τον πιο
τραγικό μαθητή του Χριστού τη φοβερή εκείνη νύχτα στον Κήπο Γεθσημανή. Του
έχουν ήδη κοπεί τα πόδια κυριολεκτικά. Η ταραχή, η στεναχώρια μέσα του έχει
πιάσει κορυφή. Του είπε, βλέπετε, ανοιχτά
και καθαρά ο Χριστός. Δε θα είναι, ως διατεινόταν ο μόνος που δε θα τον
εγκατέλειπε. Το αντίθετο, την ίδια εκείνη βραδιά, θα τον είχε αρνηθεί πρώτη,
δεύτερη, τρίτη φορά αλλεπάλληλα ! «Πριν
αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με».
Στο μεταξύ τα δραματικά γεγονότα πήραν
το δρόμο τους ταχύ. Ο Χριστός έχει συλληφθεί και έχει στην οικία του Αρχιερέα
Καϊάφα οδηγηθεί, όπου ειδοποιημένοι έχουν «οι
γραμματείς και οι πρεβύτεροι» συναχθεί.
Οι άλλοι μαθητές ασφαλισμένοι από το Χριστό χάρη σε κείνο το. «Ει εμέ ζητείτε, άφετε τούτους υπάγειν», έχουν εξαφανιστεί. Ο Πέτρος όμως, ναι με κομμένα τα φτερά, αυτό δεν το μπορεί, θέλει κατά ένα τρόπο πλάι του, κοντά του να βρεθεί. «Ηκολούθει αυτώ εκ του μακρόθεν έως της αυλής; του αρχιερέως».
Η κάθοδος του Κυρίου στον Άδη
Ο Δημήτριος Τσαντήλας (ομότιμος καθηγητής ιατρικής σχολής ΑΠΘ και
θεολόγος) κηρύττει τον λόγο του Θεού κατά την πρωινή ακολουθία του Μεγάλου
Σαββάτου.
Ο εορτασμός της Μεγάλης Παρασκευής και του Μεγάλου Σαββάτου στα
Ιεροσόλυμα σύμφωνα με το Οδοιπορικό της Αιθερίας (4ος αιώνας)
Η Αιθερία, μία μοναχή από την Ισπανία, επισκέφθηκε τον 4ο αιώνα τα
Ιεροσόλυμα και μας περιγράφει στο Οδοιπορικό της τις ακολουθίες στις οποίες
συμμετείχε.
Μεγάλη Παρασκευή
Όσον αφορά στην κατά την Μεγάλη Παρασκευή λειτουργική πράξη της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, το Οδοιπορικό της Αιθερίας πληροφορεί ότι την δευτέρα πρωϊνή ώρα (8 η ώρα το πρωΐ) παρευρισκόταν όλοι στον Γολγοθά, πίσω από τον Σταυρό (post Crucem), όπου τοποθετούνταν η καθέδρα του επισκόπου. Μπροστά του έβαζαν ένα τραπέζι σκεπασμένο με κάλυμμα, γύρω από το οποίο στέκονταν οι διάκονοι, όπου ακουμπούσαν το τίμιο ξύλο του Σταυρού μέσα σε μία επίχρυση αργυρή λειψανοθήκη και την επιγραφή.
Το βράδυ, οι πιστοί ανηφόρισαν προς τον Άι Γιώργη.Οι άντρες έκαναν γκρουπ και έψαλλαν τα εγκώμια,“Ω γλυκύ μου έαρ”,καθώς το πένθος κορυφώνεται.
Δείτε φωτογραφίες και το βίντεο από στιγμές της Μεγάλης εβδομάδας στο
Άγιο Γεώργιο Ποταμούλας.
Καλή Ανάσταση σε όλους...
Η Χριστιανική Ένωσις Αγρινίου αισθάνεται πηγαία την ανάγκη να απευθύνει δημόσιο και θερμό "ευχαριστώ" σε όλους τους φίλους και συνεργάτες, οι οποίοι καθ' οιονδήποτε τρόπο συνδράμουν διαρκώς στο έργο της (κατήχηση, γηροκομείο, κατασκήνωση).